ကမၻာ့စံျပ သီလရွင္ ဆရာႀကီး ေဒၚဥာဏစာရီဏီ

နံနက္အလင္း ေနေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္တြင္ ဗန္းနက္ကေလးေတြ ရြက္၍ တန္းစီထြက္လာေသာ သီလရွင္ေတြကို အဖိတ္ေန႕တိုင္း ေတြ႕ရသည္မွာ က်က္သေရရွိေသာ ရႈခင္းေပတကား။ ဘယ္သူ႕သမီးေလးေတြ ဒီေႏြေက်ာင္းပိတ္တုန္း ေဒၚဥာဏစာရီ ေက်ာင္းတုိက္မွာ သီလရွင္၀တ္ၾကမလို႔တဲ့ ဟူ၍ ႏွစ္တုိင္းၾကားဖူးခဲ့သည္၊ တူမေလးတဦးမွာ ထိုေက်ာင္း တုိက္တြင္ သီလရွင္၀တ္ခဲ့ၿပီး ယခုဘြဲ႔ရသည္အထိ ဆရာႀကီး၏ ၾသ၀ါဒကို ခံယူပူေဇာ္ဆဲ၊ ထိုတူမေလး အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဆရာႀကီး ေဒၚဥာဏစာရီဏီအား ကန္ေတာ့ခြင့္ ရခဲ့ေလသည္။

ျမန္မာသီလရွင္ႀကီးမ်ား ေရွးေခတ္က ၾသဇာတိကၠမႀကီးခဲ့ပံု၊ အမ်ဳိးသမီးေလးမ်ားကို ေက်ာက္ထီးတမွ် ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ အရိပ္အာ၀ါသ ေပးခဲ့ၾကပံုႏွင့္ သီလရွင္ သာသနာျပဳလုပ္ငန္း အေၾကာင္းမ်ားကို ေဆာင္းပါး အေစာင္ေစာင္ ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ သီလရွင္မ်ားႏွင့္ ထေန႕အမ်ဳိးသမီးကေလးမ်ား အေနခ်င္း စိမ္းၿပီး ကင္းကြာေနၾကေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း တင္ျပခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီး ေဒၚဥာဏစာရီဏီႏွင့္ကား မဆက္သြယ္မိခဲ့၊ အေတြ႔အလြန္ ေနာက္က်ခဲ့သည္။

ဆရာႀကီး ေဒၚဥာဏစာရီဏီ၏ အထုပၸတိၱကို ေလ့လာသိရွိသည့္အခါ၌ကား ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားရေတာ့သည္။ ဆရာႀကီး၏ မိဘမ်ားမွာ ျမန္ေအာင္ၿမိဳ႕ ထန္းသံုးပင္ ရိုးရာတုိက္သူႀကီး ဦးအင္ၾကင္းႏွင့္ တိုက္သူႀကီးကေတာ္ ေဒၚေငြယံုတုိ႔၏ သားသမီးတက်ိပ္ႏွင့္ တေယာက္အနက္ အဌမေျမာက္ သမီးျဖစ္ေလသည္။ ၁၂၅၉ ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လဆန္း (၁၁)ရက္၊ အဂၤါေန႕ (၅)နာရီတြင္ မိႆလဂ္ တနဂၤေႏြ ေသာၾကာ ပူးယွဥ္လ်က္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ဖခင္၏ ေငြေကာက္စာရင္း သြင္းလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အားကိုးအားထားရေသာ သမီးအလိမၼာလည္းျဖစ္သည္။

ဆရာႀကီး၏ မိဘမ်ားမွာ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ တပည့္ရင္းမ်ားျဖစ္ၾကသျဖင့္ ငယ္စဥ္ကပင္ တရားစာေပႏွင့္ အကြ်မ္းတ၀င္ ရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ျမန္မာစာေပ (၅) တန္း သင္ၾကားၿပီးေနာက္ လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ ပရမတၱခံခိပ္ (၇) ပိုင္း၊ ပဋိစၥသမုပါဒ္ (ဆိုပိမ့္မည့ာ) လကၤာႏွင့္ တကြသဂၤဟပါဠိအခ်ဳိ႕ကို အသက္(၁၂) ႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ အာဂံုႏႈတ္တက္ အရက်က္၍ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔၊ ဇိနတၱပကာသနီ၊ သံေ၀ဂစကၠဴက်မ္းစာမ်ားကို အခ်ိန္ရသေရြ႕ ၾကည့္ရႈေလ့လာ မွတ္သား လာခဲ့သည္။

ပါရမီ ထူးခြ်န္လွေသာ မယ္ဥာဏစာရီဏီေလာင္း အမ်ဳိးသမီးကေလးသည္ သဂၤဇာဆရာေတာ္ဘုရား၊ ထြဋ္ေခါင္ ဆရာေတာ္ဘုရားတုိ႕၏ က်မ္းစာ ပ၊ ဒု၊ တ၊ စ၊ ပဥၥမတြဲအထိလည္းေကာင္း၊ ဦးေပၚဦးေလွ်ာက္ထံုး (၅)တြဲကို လည္းေကာင္း၊ ေလ့လာခဲ့ၿပီးလွ်င္ ဦးတိအိၿႏၵိယ အရွင္ျမတ္၏ ၀ိပႆနာ တရားေတာ္မ်ားကို ညလံုးေပါက္ၾကားနာ မွတ္သားလာခဲ့ၿပီးေနာက္ သံေ၀ဂရကာ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ တရားေရယာဥ္ေၾကာ၌ နစ္ေမ်ာေပ်ာ္ပိုက္ခဲ့ေလသည္။

အသက္ (၁၆) ႏွစ္ျဖစ္သည့္ ၁၂၇၆ ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ (၁၀)ရက္၊ အဂၤါေန႕၌ကား ထိုအမ်ဳိးသမီးေလးသည္ ျမန္ေအာင္ၿမိဳ႕၊ ဘ၀နာတိုက္ေဟာင္း ေရႊဘိုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ တပည့္ ေဒၚ၀ိလာသီထံတြင္ သီလရွင္ ဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ ခဲရာခဲဆစ္ စြန္႔စား၍ သီလရွင္ဘ၀ပန္းတုိင္သုိ႔ အေျပးအလႊား တက္လွမ္းခဲ့ပံုမ်ားမွာ ဒ႑ာရီ ပံုျပင္ေလးသဖြယ္ စိတ္၀င္စားဖုိ႔လည္းေကာင္းသည္။ က်မသြားေတြ႔စဥ္က မက်န္းမာေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ေျပာျပ၍ မွတ္သားလိုက္ရသည္။

‘ဘြားဘြားႀကီး သီလရွင္၀တ္ပါရေစလုိ႔ မိဘမ်ားကို တစ္ႏွစ္ သံုးႀကိမ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့တယ္။ ရမိဘမ်ားက ခြင့္မျပဳ။ သမီးေထြးမို႔ မိဘအိုစာမင္းစာအျဖစ္ ျပဳစုပါေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။ ဘြားဘြားႀကီးဟာ ရပ္ေ၀းကိုလည္း မေရာက္ဖူးဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္ေဖာ္မေလးကိုဘဲ တစ္လေလာက္ အေဖာ္ညွိယူရတယ္။ သီလရွင္ဘ၀ဟာ မိန္းမအတြက္ အျမတ္ဆံုးပဲလို႔ တရားခ်မွ ေကာင္းပါၿပီဆိုၿပီး အေဖာ္လုိက္ဖို႔ ကတိျပဳပါတယ္။ တဏွာကြ်န္ဘ၀က လြတ္ရာကြ်တ္ရာသို႔ သြားပါျပီ။ မိဘမ်ားခြင့္လႊတ္ပါလို႔ စာတေစာင္ကိုလည္း ေရးထားခဲ့တယ္။ ၀တ္ေနတဲ့ စိန္နားကပ္နဲ႔ လက္ေကာက္ေျခက်င္းေတြကိုလည္း အေဒၚကို ေနရာျပထားၿပီး သာသနာေစာင့္နတ္မ်ားကို တဏွာကြ်န္ဘ၀မွ လြတ္ေအာင္ ကူညီပါလို႔ တိုင္တည္ခဲ့တယ္။’

‘မနက္ အာရံုတက္မွာ ဇီးကြက္နဲ႔ ဥၾသေလးေတြ ေအာ္သံၾကားေတာ့ ထမွဘဲဆိုၿပီး ဆံပင္ကို ကပ္ေၾကးႏွင့္ ညွပ္ပစ္ကာ အဆင္သင့္ ေဆးဆုိးထားတဲ့ သီလရွင္ အ၀တ္အစားေတြကို ယူၿပီး အစ္မ၀မ္းကြဲတေယာက္ရယ္ ေ၀လီေ၀လင္းမွာ အိမ္က ထြက္ခဲ့တယ္။ သြားရမယ့္ ေဒၚ၀ိလာသီရဲ့ ေက်ာင္းက (၄) မိုင္ခြဲေ၀းတဲ့ အင္တိုင္းေတာႀကီးကို ျဖတ္ရမွာျဖစ္တယ္။ လမ္းလဲမသိ၊ ဒါေပမဲ့ ေရွ႕ကၾကားရတဲ့ လွည္းသံကို အေဖာ္ျပဳၿပီး လိုက္လာခဲ့တာ မနက္လင္းလို႔ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူကမွ ဆံပင္မရိတ္ေပးရဲဘူး။ ဘေဒြးျဖစ္တဲ့ ရာဇ၀တ္၀န္ႀကီး ဦးေက်ာ္ရဟာ အင္မတန္ ၾသဇာႀကီးၿပီး စိတ္ထန္တဲ့အတြက္ ဆရာေလးေတြက ဒါးပါးေလးေတာင္ ငွားမေပးရဲၾကဘူး။ ဒါနဲ႔ အတူပါလာတဲ့ အစ္မက ဓားေတာင္းၿပီး ရိတ္ေပးရတယ္။ ျမန္ေအာင္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးကေတာ့ ေကာင္းလစြလို႔ သာဓုေခၚတာေပါ့’

မိဘႏွစ္ပါးဟာ မနက္လင္းလို႔ သမီးမရွိေတာ့ စာကိုဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ (၈) နာရီေလာက္မွာ လွည္းနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ေကာလိပ္က အစ္ကိုႀကီး ဦးလိႈင္ဘြားဆီလည္း သံႀကိဳးရိုက္ၿပီးေခၚတယ္။ အလုိလိုက္ရမလားလို႔ ဦးလိႈင္ဘြားက မလာဘူး။ လားရႈိးက အင္စပက္ေတာ္ အစ္ကို ဦးခန္႔ႀကီးကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ဆင္းလာတယ္။ အင္ၾကင္းေျမာင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဦးအာသဖေရွ႕မွာ ငိုတာနဲ႔ ညီမသီလရွင္ျဖစ္တာ ၀မ္းသာစရာမဟုတ္လားလို႔ ႏွစ္သိမ့္ရသတဲ့။ ဘခင္ႀကီးကေတာ့ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ပဲ ပင္စင္တခါတည္း ယူလုိက္ေတာ့တယ္။ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြလိုက္လာေတာ့ ဘြားဘြားႀကီးက ‘ဇာတိစေမၼ၊ ပဋိသေႏၶတည္ေနျခင္းတရား၌၊ အဒိန၀ံ၊ အျပစ္ကို၊ အဒိတ္သြာ၊ မျမင္ေသာေၾကာင့္၊ ဇာတိဓမၼေမ၀၊ ပဋိသေႏၶတည္ေနျခင္း တရားကိုသာလွ်င္ ပရိေယသတိ၊ ေန႕တုိင္းရွာၾက၏’ လို႔ ေဟာလိုက္ေတာ့ ဘခင္ႀကီးဟာ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းမွာ အပ္ႏွံထားခဲ့ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေက်ာင္းတေဆာင္ေဆာက္ေပးတယ္။ အပ်ဳိထြတ္ထြတ္ကေလးက ဘာေၾကာင့္ ၀တ္ခ်င္ရသလဲလို႔ ေဆြမ်ဳိးေတြက ငိုၾကေတာ့ ဘြားဘြားႀကီးက ရုပ္နာမ္တရားကိုဘဲ ေဟာျပလိုက္တယ္၊ မယ္ဥာဏစာရီဆိုတဲ့ ဘြဲ႔ကိုရၿပီး ဘြားဘြားႀကီးက ဆရာသီလရွင္ ေဒၚ၀ိလာသီထံ ဆည္းကပ္ခဲ့တာ တလအတြင္းမွာ သီလရွင္ လိုက္၀တ္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူေတြ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိလာတယ္’ ဟု အမိန္႔ရွိပါသည္။

သို႔ျဖင့္ (၁၆) ႏွစ္အရြယ္ မယ္ဥာဏစာရီေလးသည္ သူအလြန္ေတာင့္တခဲ့ေသာ အထြတ္အျမတ္ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ၿပီး အခ်ိန္ရတုိင္း စာေပပရိယတၱိ၌သာ နစ္ျမဳပ္ခဲ့ေလသည္။ သတိပဠာန္ အနက္ႏွင့္တကြ၊ သဒၵါ၊ သဂၤဟစေသာ စာ၀ါမ်ားကို လိုက္စားခဲ့ၿပီး ၊ ဘာ၀နာ အားထုတ္ရင္းငါးႏွစ္အၾကာတြင္ စစ္ကိုင္းေတာင္ သမိေဒၶါေခ်ာင္ ဆရာႀကီး ေဒၚမာရီထံသို႔လည္း ဆည္းကပ္ရန္ ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။

သရိုင္ဆရာေတာ္ႀကီးထံ၌လည္း သဒၵါဘက္ဆိုင္ရာ၊ အဘိဓမၼာဆိုင္ရာ က်မ္းစာအမ်ဳိးမ်ဳိးကို သင္ယူခဲ့ၿပီး ပထမငယ္၊ ပထမလတ္၊ ပထမႀကီး၊ ၀ံသာႏုစာေမးပြဲမ်ား သမိေဒၶါေခ်ာင္၌ က်င္းပရာ အႀကီးတန္း၌ ပထမဘြဲ႔ကို ရခဲ့ေလသည္။ ရာမျမန္ေအာင္ေက်ာင္းတုိက္ဟူေသာ အမည္နာမျဖင့္ တုိက္သစ္တည္ခဲ့ျပန္သည္။ တပည့္ပရိတ္သတ္ (၁၆၀)ကို ေစာင့္ေရွာက္ကြပ္ကဲၿပီး ပညာအရပ္ရပ္ သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပးခဲ့ရာ ပထမႀကီး ေအာင္ျမင္ၿပီး တပည့္မွာ (၂၆၀)ပါး၊ ဓမၼာစရိယေအာင္ၿပီး (၆)ပါး၊ ၂ က်မ္းၿပီး (၂)ပါး၊ အားထုတ္ဆဲ (၇)ပါး၊ ပထမႀကီးေအာင္ၿပီး တပည့္ (၂၆)ပါးအနက္ အေက်ာ္ (၁)ပါး၊ ပထမလတ္ေအာင္ၿပီး တပည့္ (၅၀)အနက္ အေက်ာ္ (၅)ပါး၊ ပထမငယ္ေအာင္ၿပီး တပည့္ (၇၀) အနက္ အေက်ာ္ (၁)ပါးရွိခဲ့သည္။ ေရွးက ဘိကၡဴနီတပါးပင္ တပည့္ (၅၀၀) ရွိရသည့္နည္းတူ ေဒၚဥာဏစာရီဏီ၌လည္း တြံေတး၊ မအူပင္၊ ပဲခူး၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ျမန္ေအာင္ တိုက္ခြဲမ်ားႏွင့္ ရန္ကုန္အပါအ၀င္ တပည့္ (၅၀၀) မက ရွိခဲ့ေပျပီ။ စာေပ က်မ္းဂန္ႏွံ႔စပ္ ကြ်မ္းက်င္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ခ်ီးက်ဴးသံကိုလည္း ၾကားရသည္၊ သာသနာျပဳရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးကေလးမ်ားသည္ ဘာသာျခား သီလရွင္ေက်ာင္းမ်ား၌ေနၿပီး ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈကို နားမလည္ပဲ ဗုဒၶဘာသာမေရရာျဖစ္ကာ သရဏဂံု သံုးပါးႏွင့္ ပဥၥသငါးပါးကိုေသာ္မွ် မသိရွိေတာ့ဘဲ ရိုးရာဘာသာဓေလ့ထံုးစံမ်ားမွ လမ္းလြဲေနၾကသည္ကို ကယ္တင္ရန္ျဖစ္သည္။ ေခတ္မီသည္ဟူေသာ အယူအဆမ်ားေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးကေလးမ်ားမွာ တိုင္းတပါးယဥ္ေက်းမႈကိုသာ အေလးထားၿပီး စိတ္ၾကမ္း ကိုယ္ၾကမ္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ ထုိအမ်ဳိးသမီးကေလးမ်ားကို စင္ၾကယ္ေသာ သီလရွင္မ်ားကသာ ကြပ္ကဲေပးႏိုင္မည္ျဖစ္ရာ သီလရွင္ေလာကႏွင့္ ေခတ္အမ်ဳိးသမီးေလးမ်ားကို တနည္းနည္းႏွင့္ ဆက္သြယ္မိဖို့ ေစတနာရွင္မ်ားကလည္း တင္ျပလာခဲ့ၾကသည္။ သာသနာျပဳ သီလရွင္ေက်ာင္းႀကီးမ်ား၊ တကၠသိုလ္မ်ား ေပၚထြန္းေစခ်င္ၾကသည္။

သို႔ေသာ္ သီလရွင္မ်ားကို ေလာကီလူမႈေရးတာ၀န္ လႊဲအပ္ေပးရန္ကား မဟုတ္ေပ။ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈမ်ားႏွင့္ အလွမ္းေ၀းေနၿပီး ေလာကုတၱရာ စာေပ က်မ္းဂန္ေလ့လာမႈ နည္းပါး၍ စာရိတၱ မခိုင္ခံ့ေသးေသာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးမ်ားကို အဖတ္ဆယ္ ကယ္တင္လမ္းညႊန္ေပးရန္ ျဖစ္ေလသည္။ ဗုဒၶဘာသာ သီလရွင္ေက်ာင္းမ်ားသည္ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈကို အဘယ္မွ် ေက်းဇူးအေထာက္အကူ ျပဳသည္ကို အခ်ဳိ႕ သတိမထားမိသူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးရွိေနေသးသည္။ သီလရွင္အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ ယေန႕အမ်ဳိးသားေလာကသည္ အဆက္ျပတ္ ကင္းကြာသကဲ့သို႔ ရွိေနသည္။ သီလရွင္မ်ား၏ တည္ၿငိမ္ေအးျမေသာ ဘ၀ရိပ္ၿမံဳအေၾကာင္းကို ၀တ္ေၾကာင္ အမ်ဳိးသမီးသည္ အကဲမခတ္မိေသး။ ယဥ္ေက်းမႈ လမ္းလြဲေနေသာ အမ်ဳိးသမီးေလးမ်ားကို ေလာကုတၱရာ က်မ္းဂန္စာေပျဖင့္ လမ္းေျဖာင့္ေပးလိုေသာဆႏၵမွာ ေဒၚဥာဏစာရီ၌ အျပည့္အ၀ ရွိခဲ့သည္။ သီလရွင္က်င့္၀တ္ႏွင့္ မဆန့္က်င္ေစေသာ ေခတ္ပညာ က်မ္းဂမ္စာေပျဖင့္ လမ္းေျဖာင့္ေပးလိုေသာ ဆႏၵမွာ ေဒၚဥာဏစာရီ၌ အျပည့္အ၀ရွိခဲ့သည္။ သီလရွင္က်င့္၀တ္ႏွင့္ မဆန္႔က်င္ေစေသာ ေခတ္ပညာ သင္ၾကားမႈကိုလည္း ဆရာႀကီးက ခြင့္ျပဳသည္။

ထိုမွ်မကေသး။ ႏိုင္ငံရပ္ျခား နီေပါ၊ ကေမၻာဒီယား၊ ဗီယက္နမ္၊ ယိုးဒယား၊ ဂ်ပန္၊ ဆြစ္ဇာလန္ႏွင့္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံမ်ားမွ ဗုဒၶဘာသာ က်မ္းဂန္စာေပမ်ားလာေရာက္သင္ၾကားၾကေသာ သီလရွင္မ်ားအနက္ ဆြီဒင္မွ ေဒၚအမိတၱာ၊ ဗီယက္နမ္မွ မဓေမၼာဘာသီ၊ မ၀ိသုတၱဥာဏီ(အလတ္ေအာင္ၿပီး) ယိုးဒယားမွ မသုႏၵရ၊ နီေပါမွ မသီရီ၊၊ ကေမၻာဒီးယားမွ မကုသုမစာရီ၊ ဥာဏီ၊ မ၀ိသုတၱ၊ ဂ်ပန္မွ သီလရွင္စသည္တုိ႔၏ ဓါတ္ပံုမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားလ်က္ ေတြ႔ရသည္။

ဆရာမႀကီး ေဒၚဥာဏစာရီဏီကား စာေပႏွင့္ပတ္သက္၍ စည္းကမ္းစနစ္အလြန္ႀကီးေၾကာင္း မၿပီမသ ဖတ္သံကို ၾကားႏိုင္သူမဟုတ္၊ အေ၀းက နားစြင့္၍ ခ်က္ခ်င္း ျပဳျပင္ေၾကာင္း၊ သူမသိလွ်င္လည္း မည္သည့္ ရဟန္းသံဃာကိုမဆို ဆည္းပူးလိုစိတ္ႏွင့္ ေမးျမန္းတတ္သည့္အတြက္ အခ်ဳိ႕မွာ မေျဖႏိုင္မွာစိုး၍ ေရွာင္ေနၾကရသည္ဟုပင္ ဆရာေတာ္တပါးထံမွ ၾကားသိရသည္။

သူကိုယ္တုိင္ကလည္း ကဗ်ာ လကၤာမ်ားေရးသား စီကံုးဖြဲ႕ႏြဲ႕ေလ့ရွိသည္၊ သီလရွင္၀တ္သူ၏ အတၳဳပတၱိဘြဲ႕မ်ား၊ အလွဴအတန္းမ်ားႏွင့္ ဂုဏ္ျပဳပြဲမ်ားတြင္ ေတးထပ္မ်ား ကိုယ္တုိင္စပ္ဆို စီကံုးဖြဲ႔ႏြဲ႔ခဲ့သည္၊ တခါက ဗန္းေမာ္သေဘၤာႀကီး ေပၚတြင္ ကန္ေဘာက္ရြာမွ ေက်ာင္းသားေလး ငခ်စ္ႏွင့္ ဘုန္းႀကီးတပါး သေဘၤာစီးလာသည္ကိုကဗ်ာဖြဲ႕ခ်င္ေသာ ေဒၚဥာဏစာရီဏီက ....

‘ကန္ေဘာက္မွာ လူျဖစ္၊ ငခ်စ္တို႕ တူ၀ရီး၊ ဆြမ္းခ်ဳိင့္ႀကီးရယ္ႏွင့္ အဆန္ကို အစုန္မွတ္တယ္၊ ရမ္းတက္လို႔စီး’ဟု ေကာက္ကာငင္ကာ စာဖြဲ႔လိုက္သည္ဟု ဆရာေလးတပါးက ေျပာျပပါသည္။

ထို႔အတူ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ တကာ မိတ္ေဆြစာေပရွင္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားႏွင့္လည္း မၾကာမၾကာ ကဗ်ာလကၤာာျဖင့္ အျပန္အလွန္ ေရးရင္းဆံုးမေလ့ရွိသည္။ ကုန္းသတၱ၀ါကိုမူ (၇၇) ႏွစ္အထိ မစားခဲ့ေပ။ အဟာရျဖစ္ေစရန္ စြတ္ျပဳတ္စားရမည္ဆိုရာ ငါ ‘အကုသိုလ္ႀကီးေလျခင္း’ဟု မ်က္ရည္က်ရွာသည္ဟု သိရသည္။ အာဇီပဠက သီလဖ်က္ရမည္ကို စိုးရိမ္၍ ျဖစ္သည္။ ငါးေျခာက္၊ ငါးပိေလးသာ စားခ်င္၍ အားအင္မျဖစ္ဘဲရွိခဲ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ လူႀကီးေရာဂါျဖင့္ ၁၃၃၇ ခုႏွစ္၊ တန္ခူးလဆုတ္ ၂ ရက္ေန႕ည ၉ နာရီတြင္ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္း ေဆးရံုႀကီး၌ ဘ၀တပါးေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ရာ အႏၱိမ စ်ာပနကား စည္ကားလွေပသည္။ တကာ /တကာမမ်ား၏ ၾကည္ညဳိေလးစားျခင္း အထူးခံရသျဖင့္ အလွဴအတန္းမ်ားလည္း ၿမိဳင္ဆိုင္လွသည္။ ရုပ္ကလာပ္ကို တပည့္သားသမီးမ်ားက စ႑ားႀကိဳးမ်ားဆြဲ၍ နတ္ျမင္းပ်ံႏွင့္ အေလာင္းကိုတင္ကာ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ တပည့္တကာမ်ား၏ ဆႏၵအရ ႏွစ္ညတုိင္ ဧယဥ္က်ဴး၍ ၇ ရက္ထားကာ ေနာက္ဆံုး ဂါရ၀ျပဳခဲ့ၾကသည္။

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ သာသနာ့ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ျပန္႔ပြားေအာင္ သြန္သင္ဆံုးမ ၾသ၀ါဒ ေပးခဲ့ေသာ သာသနာျပဳ သီလရွင္ႀကီးသည္ ဓမၼာစရိယဘြဲ႔ရ ဆရာေတာ္အမ်ားအျပား၏ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ ခ်ီးေျမွာက္ခံခဲ့ရံုမက ဂါရ၀နိမာန အရာတြင္ သူမတူေအာင္ ရွိခဲ့ပါသည္။ ျပဳသစ္စ သာမေဏကိုပင္ ရိုက်ဳိးစြာ ထိုင္ရွိခိုး ေလွ်ာက္ထားေလ့ရွိသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္လွန္ေရး အစိုးရ၏ ျပည္တြင္းေရေၾကာင္းႏွင့္ မီးရထားလမ္းခရီးတို႔တြင္လည္း ဆရာႀကီးသည္ အလြတ္စီးနင္းလုိက္ပါခြင့္ အလွဴခံရရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္သည္။

သူမ၏ေက်ာင္းတုိက္ပရ၀ုဏ္ႀကီးကား စိမ္းစိုေသာ အရိပ္အာ၀ါသမ်ားျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းပါဘိ၏။ သီလရွင္မ်ား၏ စာ၀ါတက္သံတုိ႔ႏွင့္ ၾကည္ႏူးဘြယ္ေကာင္းလွသည္။ ဤေအးခ်မ္းရိပ္ၿမံဳသို႔ ေရာက္လာၾကသူတုိ႔အားလည္း လုမနီ အင္ၾကင္းပန္းရနံ႔မ်ားက ရႊင္လန္းေစဘိသည္။ ကမၻာ့့စံျပ သမေဒၶါ ေဒၚဥာဏစာရီ မရွိေတာ့ေသာ္လည္း သူရွိေနသည္ႏွင့္မျခား တပည့္မ်ားက ဆက္လက္ သာသနာျပဳေနၾကေပသည္။

ေစာမံုညင္း